กิจกรรม

ถ้าเป็นวิปัสสนา เวลาที่ได้ยินเสียง แล้วความโกรธเกิดขึ้น จะเห็นแค่ว่า ได้ยินเสียง
แล้วมีความโกรธเกิดขึ้น กระทบแล้วกระเทือน ตรงที่ควาโกรธ เกิดขึ้น
เราต้องไม่ทำลายความโกรธ เพราะความโกรธเป็นขันธ์ของเรา
เราจะเอาปัญญาดูความโกรธ ความโกรธจะเป็นแค่วัตถุ จิตตั้งมั่น
จะเห็นความโกรธ พอความโกรธ เกิดขึ้น ดูซิว่าความโกรธสอนอะไรเรา
จากไม่มี..แล้วมีเกิดขึ้น อนิจจัง มันตั้งอยู่..ตั้งอยู่แล้วไม่หายนะ ทุกขัง ตั้งอยู่..ตั้งอยู่
บีบบังควบคุมไม่ได้ เป็น อนัตตา
ดู ไตรลักษณ์ ของมัน

อาจารย์วิลลี่
สำนักปฏิบัติธรรมศูนย์ไตรสิกขา
“แหล่งเรียนรู้และปฏิบัติธรรม ตามหลักมรรควิธีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อการพ้นทุกข์”
#buddhism #suffering #path #freedom #mindfulness #happiness #meditation #peace #trisikkha
#ปฏิบัติธรรม #กรรมฐาน #นั่งสมาธิ #ศาสนาพุทธ #สมาธิ #สติ #จิตใจ #ศูนย์ไตรสิกขา #อาจารย์วิลลี่

คอลัมน์ "ธรรมะเพื่อความพ้นทุกข์"
“การเจริญสติ เจริญปัญญานั้น ต้องทำด้วยจิตที่พอเหมาะพอควร ด้วยจิตที่เดินในทางสายกลาง จิตที่เดินไปสู่ความสุดโต่งสองด้านนั้น เจริญสติเจริญปัญญาไม่ได้หรอกสิ่งที่ทำให้คนทั้งหลายไม่สามารถเจริญสติเจริญปัญญาจนบรรลุมรรคผลนิพพานได้ก็คือ กามสุขัลลิกานุโยค กับอัตตกิลมถานุโยค กามสุขัลลิกานุโยค คือ การปล่อยตัวปล่อยใจไปตามกิเลสหลงไปทางตาหูจมูกลิ้นกายใจ หลงโลก หลงกาม หลงกิเลสหลงในความเพลิดเพลินในรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัสทั้งหลาย ไม่ย้อนมาดูตัวเอง ลืมกายลืมใจไป อัตตกิลมถานุโยค คือ การบังคับกายบังคับใจ ทำกายให้ลำบาก ทำใจให้ลำบาก เวลาลงมือปฏิบัติ เช่นไปรู้ลมหายใจก็ไปเพ่งจนกระทั่งมันแน่นไปหมด กายก็ลำบาก ใจก็ลำบาก หัดใหม่ๆใครเคยเป็นไหม พอกำหนดลมหายใจไม่กี่ครั้งก็เหนื่อยแล้ว หายใจมาตั้งแต่เกิดไม่เหนื่อย พอลงมือทำอานาปานสติกลับเหนื่อยเพราะไปแทรกแซงการหายใจของตัวเอง ไปเปลี่ยนจังหวะการหายใจ

พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้เปลี่ยนจังหวะหายใจ ท่านทรงสอนว่า “ภิกษุทั้งหลาย หายใจออกยาว ก็รู้ว่าหายใจออกยาว หายใจเข้ายาวก็รู้ว่าหายใจเข้ายาว หายใจออกสั้นรู้ว่าหายใจออกสั้น หายใจเข้าสั้นรู้ว่าหายใจเข้าสั้น” คือมันเป็นอย่างไรให้รู้ว่าเป็นอย่างนั้น ไม่ใช่ไปแทรกแซงมัน ถ้าไปแทรกแซงก็เท่ากับ อัตตกิลมถานุโยค บังคับตัวเองให้ลำบากทันทีที่เราคิดถึงการปฏิบัติธรรม เราจะเริ่มบังคับจิตให้นิ่งควบคุมจิตให้นิ่งทำเป็นขรึมๆ คิดว่าต้องขรึมไว้ก่อน พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนอย่างนั้นท่านสอนอย่างไรเวลารู้จิตรู้ใจ “ดูกรภิกษุทั้งหลาย จิตมีราคะให้รู้ว่ามีราคะ” จิตมันมีราคะก็รู้ว่ามันมีราคะ ไม่ได้สอนว่าภิกษุทั้งหลาย บังคับจิตให้นิ่งเอาไว้นะ เพ่งจิตให้นิ่งเอาไว้แล้วดีเองอันนั้นไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าแน่นอน

ถ้าเราไม่สุดโต่งไปสองฝั่ง คือหลงลืมตัว ลืมกายลืมใจหลงไปตามโลกตามกิเลส กับบังคับกายบังคับใจจนมันนิ่งแข็งทื่อไปหมด เราแค่รู้สึกอยู่ในกาย รู้สึกอยู่ในใจ รู้สึกตัวขึ้นมาไม่หลง ไม่เผลอไป พอรู้สึกตัวแล้ว ดูกายเขาทำงาน ดูใจเขาทำงาน ดูกายทำงาน เช่น ร่างกายหายใจออก เห็นร่างกายหายใจออก ร่างกายหายใจเข้า เห็นร่างกายหายใจเข้า ร่างกายยืนเดินนั่งนอน เห็นว่าร่างกายยืนเดินนั่งนอน เหมือนที่พระพุทธเจ้าสอนว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อเดินอยู่ให้รู้ชัดว่าเดินอยู่ เมื่อนั่งอยู่ให้รู้ชัดว่านั่งอยู่” เห็นไหม เดินอยู่ก็รู้ชัดว่าเดินอยู่ นั่งอยู่ก็รู้ชัดว่านั่งอยู่ ไม่ได้ให้ทำอะไร ให้รู้อย่างที่มันเป็น แต่ท่านมีคำเท่ๆ อยู่คำหนึ่งคือคำว่า “รู้ชัด”ไม่ใช่รู้ทื่อๆ นะ เวลาที่เรายืนเดินนั่งนอน หรือเรารู้สึกในร่างกายบางทีเราบอกว่าเรารู้ๆ แต่เรารู้ไม่จริง"

อริยสัจ เพื่อความพ้นทุกข์ 105
หลวงพ่อปราโมทย์ ปราโมชุโช
<<<<<<<<<<<<<<<<
http://www.dhamma.com/en/ and
http://www.trisikkhameditationcenter.org/
<<<<<<<<<<<<<<<