กิจกรรม

คอลัมน์ "ธรรมะเพี่อความพ้นทุกข์"
“… ๑. สัตว์นั้นเกิดอยู่ในภพอะไรก็ติดใจอยู่ในภพอันนั้น
สัตว์นั้นเกิดอยู่ในภพอะไร ก็ติดใจอยู่ในภพอันนั้น สัตว์ที่จะเข้มแข็งที่จะกล้าออกจากภพ มีไม่มากหรอก ชาวพุทธเราจึงเป็นคนส่วนน้อย แต่ปุ๊บปั๊บจะให้ออกจากภพ พวกเราทำไม่ได้ ค่อยๆฝึกเอา ฝึกจนเราเห็นความจริงของรูปนาม เราร่ารูปนามคือตัวทุกข์ คราวนี้แหละมันออกของมันเอง มันรู้แล้วว่าตรงนี้ไม่ดี มันไม่เหมือนหนอน หนอนรู้สึกว่า กินอืก็ดีอยู่ แต่พอเราภาวนาขึ้นเรารู้แล้วว่ากินอึไม่ดี คล้ายใจเรายกระดับขึ้นไป ใจมันจะไปสู่พระนิพพาน สิ่งที่เราจะเรียนคือเรื่องเหล่านี้ คือเรื่องทำอย่างไร เราจะฝึกจิตให้พร้อมสำหรับการเจริญปัญญา นี่คือชั้นที่ 1
ชั้นที่ 2 เมื่อจิตพร้อมที่จะเจริญปัญญาแล้ว ก็ลงมือเจริญปัญญาให้ถูกหลักที่พระพุทธเจ้าสอน เมื่อถูกหลักแล้ว ทำให้มาก เจริญให้มาก มรรคผลจะเกิดขึ้นเอง ไม่ต้องห่วงเรื่องการละ ไม่ต้องเสียดายโลก เมื่อสติ สามธิ ปัญญาแก่รอบแล้ว มันไม่เสียดายของมันเองหรอก ไม่ต้องฝืนใจอาลัยอาวรณ์ มีแต่ โอ๊ย เมื่อไหร่จะพ้นมันไปซักที มีแต่กองทุกข์ ฉะนั้นเรียนแล้วไม่สูยเสีย ไม่ใช่ขาวพุทธ เรียนแล้วรู้สึกสูญเสีย ไม่ใช่เสียทุกอย่าง ไม่ใช่เสียกายเสียใจ มันจะรู้เลยว่ามันไม่น่าเอา คนที่ติดอยู่กับโลกก็คือคนหลงเท่านั้นเอง เราจะเรียนให้หายหลง
(ส่วนหนึ่งของพระธรรมเทศนา หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ณ วัดสวนสันติธรรม วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ.2558 ซีดีแผ่นที่ 58)
๒. เนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา คือ สัมมาทิฏฐิ
มาเรียนเรื่องรูปธรรมนามธรรมของตัวเอง เรียนจนมันเห็นความจริง มันไม่มีตัวเรา จริงๆมันไม่มีตัวเรามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่อาศัยจิตวิปลาส จิตวิปบาสคือคิดผิด สัญญาวิปลาสคือหมายผิด ทิฏฐิวิปลาสคือความเห็นผิด ค่อยๆ สะสมสิ่งเหล่านี้ขั้นมา เกิดความเห็นผิดว่ามีตัวมีตนขึ้นมา มันมาจากคิดผิดก่อน หมายรู้ผิดๆ คิดผิด ก็เลยรู้สึกสำนึกผิดๆ เห็นผิด มันสะสมความเห็นผิดมาตลอดในสังสารวัฏนี้ เพราะฉะนั้นความเห็นผิดนี้แหละ เป็นกิเลสที่ร้ายที่สุดเลย ความเห็นผิดนี้ชื่อว่า “อวิชชา”
ค่อยๆฝึก มีศีลขึ้นมานะ สู้กิเลสหยาบๆได้ ที่ทำให้พฤติกรรมทางกายทางวาจาไม่เรียบร้อย มีสมาธิขึ้นมา สู้กิเลสอย่างกลางคือพวกนิวรณ์ทั้งหลายที่ทำให้จิตไม่เรียบร้อย มีปัญญาสู้กับความโง่ ความไม่รู้ ความเข้าใจผิด เป็นกิเลสที่ละเอียดที่สุด เพราะฉะนั้นที่เราฝึก สิ่งที่ได้คือหายโง่
ไม่ใช่ว่าฝึกแล้วได้อะไรมา ไม่ใช่ว่าฝึกแล้วเสียอะไรไป ไม่ใช่ว่าฝึกสำเร็จแล้วเสียขันธ์ 5 ไป เราไม่เสียขันธ์ 5 ขันธ์ 5 ไม่ใช่ของเรามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ใช่ฝึกแล้วได้มรรคผลนิพพานมา ได้ ครอบครองพระนิพพาน เป็นเจ้าของพระนิพพาน ฝึกแล้วไม่ได้อะไรมา ไม่เสียอะไรไป ได้ความรู้ความเข้าใจ เสียความโง่ไป
เพราะฉะนั้นเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนาจริงๆ คือตัวสัมมาทิฏฐิเท่านั้นเอง ความเห็นถูก ถ้ามีความเห็นถูกนะ ก็คิดถูก หมายถูก มันไม่ยากอะไรหรอกนะ ทุกวันนี้ที่จมอยู่ในความทุกข์ก็เพราะคิดผิด หมายผิด เห็นผิด
มาเรียนรู้ความจริงของธาตุของขันธ์ให้มาก ถ้าไม่มีการเรียนรู้ความจริงของธาตุ ของขันธ์ ของอายตนะ ของกายของใจ ของรูปของนาม อะไรพวกนี้นะ ยังไม่ได้ชื่อว่าเจริญปัญญาเลย ถ้าไม่ได้เจริญปัญญาจะล้างความเห็นผิดไม่ได้ ปัญญาเป็นตัวล้างความเห็นผิด ศีลทำให้กายวาจาเรียบร้อย สมาธิทำให้จิตใจเรียบร้อย ปัญญาทำลายความเห็นผิด ทำให้เกิดความเห็นถูก
เพราะฉะนั้นถ้าใครเขาถามเราว่า อะไรเป็นเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา ตอบไปอย่างองอาจกล้าหาญเลยนะว่า “สัมมาทิฏฐิ” สัมมาทิฏฐินั้นล่ะคือเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา

(ส่วนหนึ่งของพระธรรมเทศนา ซีดีแผ่นที่ 43)
หลวงพ่อปราโมทย์ ปราโมชุโช

คอลัมน์ "ธรรมะเพื่อตวามพ้นทุกข์"
“… ๑. สัตว์นั้นเกิดอยู่ในภพอะไรก็ติดใจอยู่ในภพอันนั้น
สัตว์นั้นเกิดอยู่ในภพอะไร ก็ติดใจอยู่ในภพอันนั้น สัตว์ที่จะเข้มแข็งที่จะกล้าออกจากภพ มีไม่มากหรอก ชาวพุทธเราจึงเป็นคนส่วนน้อย แต่ปุ๊บปั๊บจะให้ออกจากภพ พวกเราทำไม่ได้ ค่อยๆฝึกเอา ฝึกจนเราเห็นความจริงของรูปนาม เราร่ารูปนามคือตัวทุกข์ คราวนี้แหละมันออกของมันเอง มันรู้แล้วว่าตรงนี้ไม่ดี มันไม่เหมือนหนอน หนอนรู้สึกว่า กินอืก็ดีอยู่ แต่พอเราภาวนาขึ้นเรารู้แล้วว่ากินอึไม่ดี คล้ายใจเรายกระดับขึ้นไป ใจมันจะไปสู่พระนิพพาน สิ่งที่เราจะเรียนคือเรื่องเหล่านี้ คือเรื่องทำอย่างไร เราจะฝึกจิตให้พร้อมสำหรับการเจริญปัญญา นี่คือชั้นที่ 1
ชั้นที่ 2 เมื่อจิตพร้อมที่จะเจริญปัญญาแล้ว ก็ลงมือเจริญปัญญาให้ถูกหลักที่พระพุทธเจ้าสอน เมื่อถูกหลักแล้ว ทำให้มาก เจริญให้มาก มรรคผลจะเกิดขึ้นเอง ไม่ต้องห่วงเรื่องการละ ไม่ต้องเสียดายโลก เมื่อสติ สามธิ ปัญญาแก่รอบแล้ว มันไม่เสียดายของมันเองหรอก ไม่ต้องฝืนใจอาลัยอาวรณ์ มีแต่ โอ๊ย เมื่อไหร่จะพ้นมันไปซักที มีแต่กองทุกข์ ฉะนั้นเรียนแล้วไม่สูยเสีย ไม่ใช่ขาวพุทธ เรียนแล้วรู้สึกสูญเสีย ไม่ใช่เสียทุกอย่าง ไม่ใช่เสียกายเสียใจ มันจะรู้เลยว่ามันไม่น่าเอา คนที่ติดอยู่กับโลกก็คือคนหลงเท่านั้นเอง เราจะเรียนให้หายหลง
(ส่วนหนึ่งของพระธรรมเทศนา หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช ณ วัดสวนสันติธรรม วันที่ 27 มีนาคม พ.ศ.2558 ซีดีแผ่นที่ 58)
๒. เนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา คือ สัมมาทิฏฐิ
มาเรียนเรื่องรูปธรรมนามธรรมของตัวเอง เรียนจนมันเห็นความจริง มันไม่มีตัวเรา จริงๆมันไม่มีตัวเรามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่อาศัยจิตวิปลาส จิตวิปบาสคือคิดผิด สัญญาวิปลาสคือหมายผิด ทิฏฐิวิปลาสคือความเห็นผิด ค่อยๆ สะสมสิ่งเหล่านี้ขั้นมา เกิดความเห็นผิดว่ามีตัวมีตนขึ้นมา มันมาจากคิดผิดก่อน หมายรู้ผิดๆ คิดผิด ก็เลยรู้สึกสำนึกผิดๆ เห็นผิด มันสะสมความเห็นผิดมาตลอดในสังสารวัฏนี้ เพราะฉะนั้นความเห็นผิดนี้แหละ เป็นกิเลสที่ร้ายที่สุดเลย ความเห็นผิดนี้ชื่อว่า “อวิชชา”
ค่อยๆฝึก มีศีลขึ้นมานะ สู้กิเลสหยาบๆได้ ที่ทำให้พฤติกรรมทางกายทางวาจาไม่เรียบร้อย มีสมาธิขึ้นมา สู้กิเลสอย่างกลางคือพวกนิวรณ์ทั้งหลายที่ทำให้จิตไม่เรียบร้อย มีปัญญาสู้กับความโง่ ความไม่รู้ ความเข้าใจผิด เป็นกิเลสที่ละเอียดที่สุด เพราะฉะนั้นที่เราฝึก สิ่งที่ได้คือหายโง่
ไม่ใช่ว่าฝึกแล้วได้อะไรมา ไม่ใช่ว่าฝึกแล้วเสียอะไรไป ไม่ใช่ว่าฝึกสำเร็จแล้วเสียขันธ์ 5 ไป เราไม่เสียขันธ์ 5 ขันธ์ 5 ไม่ใช่ของเรามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ใช่ฝึกแล้วได้มรรคผลนิพพานมา ได้ ครอบครองพระนิพพาน เป็นเจ้าของพระนิพพาน ฝึกแล้วไม่ได้อะไรมา ไม่เสียอะไรไป ได้ความรู้ความเข้าใจ เสียความโง่ไป
เพราะฉะนั้นเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนาจริงๆ คือตัวสัมมาทิฏฐิเท่านั้นเอง ความเห็นถูก ถ้ามีความเห็นถูกนะ ก็คิดถูก หมายถูก มันไม่ยากอะไรหรอกนะ ทุกวันนี้ที่จมอยู่ในความทุกข์ก็เพราะคิดผิด หมายผิด เห็นผิด
มาเรียนรู้ความจริงของธาตุของขันธ์ให้มาก ถ้าไม่มีการเรียนรู้ความจริงของธาตุ ของขันธ์ ของอายตนะ ของกายของใจ ของรูปของนาม อะไรพวกนี้นะ ยังไม่ได้ชื่อว่าเจริญปัญญาเลย ถ้าไม่ได้เจริญปัญญาจะล้างความเห็นผิดไม่ได้ ปัญญาเป็นตัวล้างความเห็นผิด ศีลทำให้กายวาจาเรียบร้อย สมาธิทำให้จิตใจเรียบร้อย ปัญญาทำลายความเห็นผิด ทำให้เกิดความเห็นถูก
เพราะฉะนั้นถ้าใครเขาถามเราว่า อะไรเป็นเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา ตอบไปอย่างองอาจกล้าหาญเลยนะว่า “สัมมาทิฏฐิ” สัมมาทิฏฐินั้นล่ะคือเนื้อแท้ของพระพุทธศาสนา

(ส่วนหนึ่งของพระธรรมเทศนา ซีดีแผ่นที่ 43)
หลวงพ่อปราโมทย์ ปราโมชุโช